PALA REMZİ

            Urfalı Arif Çelik’in çok sevdiği arkadaşı Ramazan Tekmen için yaktığı için yaktığı bir türküdür.  

            Türkünün kahramanının ismi Ramazan Tekmen olup, göbek adı Remzi’dir. Türkiye Elektrik Kurumunda hat bakım şefi olarak 1980 yılında Siirt’de görev yapmaktadır.

            Türkünün bestekarı Urfalı Arif Çelik o dönemde Bitlis-Tatvan’da öğretmenlik yapmakta ve bekar evinde İlhan adında bir arkadaşıyla kalmaktadır. İlhan ise Pala Remzi’nin eşi Fatma Hanım’ın kuzenidir. Bu nedenle Pala Remzi, yakını olan İlhan’ın evine hal-hatır sormak için zaman zaman uğrar. Arif Çelik, bu uğramalar sırasında tanır Pala Remzi’yi. Zaman içinde iyi arkadaş olurlar.

            Pala Remzi; gönül ehli, musikişinas, şiir ve edebiyata düşkün, gözü gönlü tok, sofrası açık, ikrâmı seven, çevresinde sevilen ve sayılan biridir. Bıyıklarının uzunluğundan dolayı da çevresinde “Pala Remzi” lâkabıyla anılmaktadır.

            Bir gün Arif Çelik ve arkadaşları ile Pala Remzi ve TEK’te çalışan arkadaşları birlikte saz çalıp eğlenirken, bir ara  halay çekerler. Pala Remzi’nin TEK’teki arkadaşlarından Hüseyin, Arif Çelik’e dönerek Remzi için ”Siz zannetmeyin ki onun palalığı bıyığındadır, esas palalığı yüreğindedir.” der. Bu söz Arif’i duygulandırır, iz bırakır ve ileride yeni bir türkünün ilhamı olur.

            Aradan birkaç yıl geçer, Arif Çelik 1984 yılında Zonguldak’ın Devrek ilçesi Hatipler Köyü’nde öğretmen olarak çalışmaktadır. Ama Pala Remzi için söylenen “esas palalığı yüreğindendir” sözü, Arif’in gönlünde tesirini kaybetmemiştir. Sözü ve sazıyla duygularını “Pala Remzi” türküsü ile ortaya koyar Arif Çelik. Türkü çok sevilir, dilden dile söylenmeye başlar.[1]